Nigdy więcej nie chcę słyszeć…
W ramach niedawnej „Wiosny Kobiet” studenci i studentki II roku kierunku Design i Komunikacja społeczna zrealizowali wydarzenie pt. „Wyrzuć to z siebie – namaluj złość”.
– Podczas happeningu, który odbył się przed budynkiem SCK, osoby uczestniczące pisały i malowały swoje wersje przekazów, które często kierowane są do kobiet, a których nie chcemy, jako kobiety słyszeć – relacjonuje dr Marzanna Pogorzelska, organizatorka wydarzenia i pełnomocniczka ds. równego traktowania na UO. – Poszczególne fragmenty zostały następnie połączone, tworząc niezwykłe dzieło, będące opisem doświadczeń wielu kobiet, ale i wskazówką jakich komunikatów nie chcemy wokół siebie słyszeć.
Wiosna Kobiet odbyła się w czerwcu. Złożyło się na nią trzynaście wydarzeń, które dotyczyły: nierówności ze względu na płeć i orientację seksualną, stereotypów płciowych oraz seksizmu i dyskryminacji płciowej. Jej uczestniczki i uczestnicy skupili się też na postaciach artystek oraz wizerunkach kobiet w sztuce i w życiu codziennym. Mowa też była o szacunku, emocjach i ochronie środowiska naturalnego.
– Tematem przewodnim tegorocznej Wiosny Kobiet były stereotypy. Rodzimy się wśród nich i nasiąkamy nimi. Ciągną się za nami i w dużej mierze odpowiadają za nierówności i dyskryminację, z których często nie zdajemy sobie sprawy. Są tak wszechobecne, że wręcz niezauważalne – mówiła dr Marzanna Pogorzelska. – Chciałyśmy uświadomić sobie siłę stereotypów, by móc je przezwyciężać. Dużo rozmawiałyśmy o ciele, wyglądzie i ocenianiu kobiet przez pryzmat ich fizyczności. Nasze motto brzmiało: „Nie oceniaj mnie powierzchownie, zatrzymaj się i nie myśl o mnie stereotypowo”.
– Tematem przewodnim tegorocznej Wiosny Kobiet były stereotypy. Rodzimy się wśród nich i nasiąkamy nimi. Ciągną się za nami i w dużej mierze odpowiadają za nierówności i dyskryminację, z których często nie zdajemy sobie sprawy. Są tak wszechobecne, że wręcz niezauważalne – mówiła dr Marzanna Pogorzelska. – Chciałyśmy uświadomić sobie siłę stereotypów, by móc je przezwyciężać. Dużo rozmawiałyśmy o ciele, wyglądzie i ocenianiu kobiet przez pryzmat ich fizyczności. Nasze motto brzmiało: „Nie oceniaj mnie powierzchownie, zatrzymaj się i nie myśl o mnie stereotypowo”.
